સમય જાતાં બધું સહેવા હૃદય ટેવાઇ જાયે છે

સમય જાતાં બધું સહેવા હૃદય ટેવાઇ જાયે છે

ગમે તેવું દુઃખી હો, પણ જીવન જીવાઇ જાયે છે.

હૃદયના દર્દની વાતો કદી છાની નથી રહેતી

હૃદય ગભરાય છે ત્યારે નયન ભીંજાઇ જાયે છે.

સમય બદલે તો બદલે, પણ પ્રણય રંગો નહીં બદલે

હૃદય રંગાઇ જાયે છે તો બસ રંગાઇ જાયે છે.

મુસીબતના દહાડા એ કસોટીના દહાડા છે.

છે પાણી કેટલું કોના મહીં જોવાઇ જાયે છે.

જીવન સારું જીગરની આહ થી ફૂંકી દઉં ‘ઘાયલ’

કદીક મારા ઉપર મને ય એવી ખાઇ જાયે છે.

– અમૃત ઘાયલ

દીલસા થી હવે દુઃખ દીલ ને પારાવાર લાગે છે

દીલસા થી હવે દુઃખ દીલ ને પારાવાર લાગે છે,

હ્રદય પર હાથ રાખો મા, હ્રદય પર ભાર લાગે છે.

મને સંસાર સારો શુન્ય ભાસે છે તમારા સમ,

નવાઈ છે તમોને શુન્ય મા સંસાર લાગે છે.

તમારે કાર્ય કઈ કરવુ નથી,કરવા નથી દેવુ,

દખલગીરી તમારી મીત્રો અત્યાચાર લાગે છે.

ભયંકર મા ભયંકર રોગ લાગે પ્રેમ તો સૌને,

મને અકસીર મા અકસીર એ ઉપચાર લાગે છે.

નવાઈ છે દુઃખી મા પણ્ દુઃખી છુ તોય પણ “ઘાયલ”

મને મળનાર ને મારો સુખી સંસાર લાગે છે.

-“ઘાયલ”

ગુસ્સે થયા જો લોક તો પત્થર સુધી ગયા – ઘાયલ

ગુસ્સે થયા જો લોક તો પત્થર સુધી ગયા,

પણ દોસ્તો ના હાથ તો ખંજર સુધી ગયા.

જુલ્ફોય કમ નહોતી જરા એ મહેક માં,

મુરખા હતા હકીમ કે અત્તર સુધી ગયા.

એમ જ કદાપિ કોઇને લોકો ભજે નહિ,

ખપતું’તુ સ્વર્ગ એટલે ઇશ્વર સુધી ગયા.

‘ઘાયલ’ ની ભાવભીની અમારે તો દોસ્તી,

આ એટલે તો દુઃશ્મનોના ઘર સુધી ગયા.

– ‘ઘાયલ’

મળી કેવો ગયો ઉત્સાહ એ આશ્ચર્યથી ‘ઘાયલ’

અચાનક કોણ જાણે યાદ કેવી વાત આવી ગઇ

દિવસ હોવા છતાં આંખોમાં માઝમ રાત આવી ગઇ

મળી કેવો ગયો ઉત્સાહ એ આશ્ચર્યથી ‘ઘાયલ’

ફરીથી જીવવાની જીવમાં તાકાત આવી ગઇ

ગાગર મહીં ઘૂઘવાતો સાગર થઇ શકું છું

સંસારમાં રહીને શાયર થઇ શકું છું

નહીં જેવો તોયે ઇશ્વર તારો જ અંશ છું હું

હું પણ અનેક રૂપે હાજર થઇ શકું છું

અમૃતથી હોઠ સહુના એઠા કરી શકું છું,

મૃત્યુના હાથ પળમાં હેઠા કરી શકું છું;

આ મારી શાયરી તો સંજીવની છે ‘ઘાયલ’

શાયર છું પાળિયા ને બેઠા કરી શકું છું.

નથી સામાન્ય આસવનો વિરલ રસનો કળશ છું હું

મથું છું હરપળે હળવો થવા મબલખ વિવશ છું હું

કાંઇ કહેવાય ના ક્યારે કયો પુરુષાર્થ અજમાવું

હજી જનમ્યો નથી એવા ભગીરથની ધગશ છું હું

અમૃત ઘાયલ